Θρησκευτική ματαιότης ματαιοτήτων και συναλλαγή...

Χρίστου Χατζήπαπα*


Πριν καμιά εικοσαριά χρόνια είχα ακούσει από ένα Γερμανό πως η «κατοχή μπορεί να σας κάνει και καλό, τουλάχιστον στη διατήρηση της αρχιτεκτονικής σας κληρονομιάς». Μασάγαμε σίδερα, θέλαμε να τον σκίσουμε επί τόπου τον Γερμανό μαζί με το συνάδελφο συνδαιτυμόνα στο εστιατόριο, όπου μας είχε καλέσει ο κύπριος αντιπρόσωπος μιας εταιρείας φαρμάκων. Στο μόνο που συμφωνούσαμε με τον εκπρόσωπο της γερμανικής εταιρείας, ήταν η μη χρήση, κατά το δυνατόν, αντιβιοτικών στη διατροφή των ζώων. Προς μεγάλη αντίδραση και θυμό, θα έλεγα, του αμφιτρύωνά μας, ο οποίος ήθελε, φυσικά, να πωλήσει όσο το δυνατό περισσότερα. Για τον ίδιο ήταν αδιανόητο ο άνθρωπος που έστελνε η εταιρεία για προώθηση των προϊόντων της, να του ‘βγαινε με οικολογικά αυτογκόλ. Τότε ήμουν και κτηνίατρος (κρατικός), επάγγελμα που απεταξάμην εδώ και μερικά χρόνια. Με βοήθησε σ’ αυτό η Ιερή Συμμαχία, που παίζει χρόνια στο «πολιτικό» προσκήνιο. Τους χρωστώ χάρη που με ώθησαν μια ώρα γρηγορότερα στην απεξάρτηση. Ο Γερμανός λοιπόν, έλεγε πως η αδηφαγία των Ε/Κ εξαφάνισε μετά το ’74 όλα τα ωραία κτίρια στην εκτός των τειχών Λευκωσία και ήταν έτοιμη, κι είχε ήδη κατασπαράξει μεγάλους θησαυρούς στην παλιά Λευκωσία. Ήξερε ακόμη και για την άγρια κατεδάφιση του γνωστού θεάτρου Παπαδοπούλου που επισυνέβηκε πριν ακόμη το ‘74. Εμείς του αντιτάξαμε βέβαια τότε την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς στα κατεχόμενα, θέση με την οποία είχε μεν συμφωνήσει αλλά επέμενε πως η κατεχόμενη Λευκωσία, όταν επανενωθεί κάποτε με την υπόλοιπη, θα είναι το καμάρι της ενιαίας πόλης. Πράγμα που το νιώθω βαθιά σήμερα κάθε φορά που περνώ στην απ’ εκεί πλευρά και παρά τα άλλα της κακά. Αν έβλεπε σήμερα τα τόσα θρησκευτικά εκτρώματα, μπετόν εκκλησίες σε κάθε γειτονιά, τζαμιά από άσπρη πέτρα και χάλκινα αγάλματα του Ατατούρκ στην άλλη πλευρά, θα ήθελε, φαντάζομαι, να μας φτύσει κατάμουτρα.
Η απόφαση προχθές της πλειοψηφίας των δημοτικών συμβούλων Λευκωσίας να επιτρέψει την οικοδόμηση ενός νέου θρησκευτικού τερατουργήματος στην καρδιά της Παλιάς Λευκωσίας μου έφερε τις πικρές αυτές θύμησες. Όλη η Ευρώπη φυλάγει σαν κόρη οφθαλμού τα παλιά κομμάτια των πόλεών της, που όχι μόνο αποτελούν στολίδι και ιστορικό καμβά αλλά αποτελούν πηγή πλούτου μέσα από τον τουρισμό. Ήδη η Λευκωσία αρχίζει να ανακάμπτει από την ανόητη, αρχοντοχωριάτικη εγκατάλειψη και γκετοποίησή της. Και η ανερμάτιστη αυτή απόφαση έρχεται να πλήξει αυτό που ξεκίνησε δειλά να γίνεται. Δεν θα περίμενε, βέβαια, κανένας από μια ομάδα δημοτικών συμβούλων, μη φωτισμένων συνήθως και επιρρεπών, συνεπώς σε πιέσεις και συναλλαγή, να μην έκαμπτε τον αυχένα μπροστά στη δυνατή Αρχιεπισκοπή. Και τον αντιπνευματικό της ένοικο. Κρίμα. Επειδή αυτός ο λαός δεν δέχτηκε ποτέ τον διαφωτισμό της Ευρώπης (πριν δυο αιώνες), επομένως δε θα ωριμάσει ποτέ στο επίπεδο του μέσου Ευρωπαίου. Θα παραπαίει εσαεί στην Ιστορία, μίζερος Σάντσο Πάντζα στη σκιά των ανεμόμυλων και πάσης ματαιοδοξίας...
Μπροστά σ’ αυτή την προσβολή και κυρίως την ανικανότητα των νοημόνων και ευαίσθητ ων πολιτών να κάνουν ο,τιδήποτε μπροστά στην απλοϊκότητα και τη διαπλοκή, θα ήθελα μέσα από το ακόλουθο ποίημα να αντιτάξω την Αθωότητα ως όπλο μοναδικό. Εκτός κι αν αύριο πέσουμε μπρος στη μπουλντόζα για να εμποδίσουμε το έγκλημα...

Αθωότητα

Κάθε μέρα μετρώ
με λαχτάρα
τις γλιστιριδούλες
που σκάνε απ’ το σποράκι τους
στην ειδική γλάστρα
με χώμα επίσης ειδικό

επειδή κι ο σπόρος μέτοικος
από τη Σικυώνα Κορινθίας, παρακαλώ
σαν τα παλιά βασίλεια της Κύπρου –

επειδή κάνουν τη σαλάτα γλυκιά
σαν ηδονή
ή έτσι μου φάνηκε
μια σύντομη έξοδος στην ευτυχία.

Ξεχωρίζω τα φυτάκια κάθε αυγή
από τα πρώτα φυλλαράκια
το αδιόρατο μελιτζανί

αλλιώς θα έχω αποτύχει
ως μη διατελέσας λάτρης
του ελάχιστου της ομορφιάς
ως μη δοθείς στο υπέροχο της ουτοπίας
και του έρωτος την αναμονή.