Μοναξιές (Διπλό ποίημα)

Ο καθείς απεργάζεται Ο καθείς περιεργάζεται
τη μοναξιά του
σε σπήλαια σκοτεινά όπως το μυρμήγκι
τόσο αλλιώτικη ένα ασήμαντο σποράκι -
κι αλλόκοτη - εμπόδιο στο δρόμο της μοναξιάς του
δέρμα ερπετού που εν τέλει με ανακούφιση
στιλπνό θηριώδες./απόμακρο κυλά στην κρυψώνα του.
Όμως σαν μαζευτούν μία μία Οι τρύπες της μοναξιάς
στα ενδότερά τους αμπάρια γεμάτα
συμψηφιζόμενες εν ψυχή κορνιαχτό, ταραχή
ομολογούν σώματα που βαριούνται
την υπαιτιότητά τους τον ιδρώτα των άλλων
στο απρόσιτο της ευτυχίας και τον ποθούν λυσσαλέα
στο απρόσιτο της αλήθειας μυρμηγκάκια οι ψυχές
παραδέχονται αναποδογυρίζει ο σπόρος
το φολιδωτό της άμυνάς τους τις φέρνει από κάτω.
αναπάντεχα κρύο. Και ξεκινούν πάλι
Έπειτα μαζέψτε τις – ουρά ατέλειωτη -
γκόμενες απατημένες θαύμα θαυμάτων
και φέρτε τις πλην εύθραυστες τόσο
ανακυκλώσιμο υλικό σ’ ένα πάτημα
στα ικριώματα όσο η νεότητα
αλλοτινών ονείρων. στις αγχόνες της μνήμης.