Νεκρή φύση

Σε φιλώ στ’ απανωχείλι
τον αίτιο όλων των κακών.
Τον άνεμο που μας στροβίλισε
σ’ ευτυχίες οδύνης.

Τ’ απανωχείλι της έπαρσης
αιτιόμαστε
σαν ψιχαλίζει τώρα
σ’ αραιές λιακάδες
κι αμολιόμαστε -
ίδια σαλιγκάρια
φερέοικοι μνήμης
πρόσφυγες αγάπης
σε δρόμους ικεσίας.

Στ’ απανωχείλι του φεγγαριού
υποκρύπταμε τον έρωτά μας
στα λεμονοδάση της Λαπήθου
που ξεράθηκαν
μαζί με τα κεφαλόβρυσα
την κατοχή
της εφηβείας

από ξένους στρατούς.

Νοερά σε φιλώ
στ’ απανωχείλι
υπερθεματίζοντας
για μια νεκρή φύση.