Δειπνούσα μόνος

Ψιχάλιζε ερμιά στη Βούδα
νιφάδες γλιστρούσαν
βελόνια στη σάρκα

μονήρης
στις διαβάσεις του Δουνάβεως
χωρίς δεύτερο χέρι στην τσέπη
ούτε ρώγα βυζιού
καταφυγή
στα σκασμένα χείλη.

Να δειπνώ μόνος
σε ταβέρνα μαγιάρικη -
κόκκινα τραπεζομάντιλα
κόκκινα χείλη
πιπέρι και κρασί
θλιμμένη μια γλαδιόλα
αθώπευτη

κυρίως όμως
βιολιά και μουσική
που λείαιναν την ψυχή.

Θα ήθελα να ήσουν κι εσύ
κι ας απουσίαζες
σε άλλες έγνοιες
με άλλα βιολιά
και μουσική.

Βουδαπέστη
6/03/10