Αυτοκινητόδρομος στην Καρπασία

Πρώτη φορά ταξίδευα
στην πλάτη ενός φιδιού.
Μόλις είχε βγει από τ’ αυγό
και το ασταθές λευκό
γλοιώδες, θα έλεγα, περίβλημά του
που αγκάλιαζε τα πεύκα*
τους αόρατους**
και τις ανταύγειες των νερών
κολλούσε πάνω μας
φαρμακερά
σαν το πουκάμισο του Νέσσου.

Tαξιδεύαμε μ’ έναν φίλο
στη νέα λεωφόρο
προς το μοναστήρι του ξεχασμένου Απόστολου
και της Ακραίας Αφροδίτης
που τώρα πια
τη μοναξιά τους θα μοιράζονται,
είπε ο Μεχμέτ Κανσού,
με πλήθη άσχετων
με τάματα κι αφιερώματα
που δεν τους αφορούν.

Θυμήθηκα την τελευταία φορά
πάνε πενήντα τόσα χρόνια
παίρναμε κέρινο το σώμα
του Ανδρέα Δημητρίου
του χωριανού μας
να τον γλιτώσει ο Άγιος
απ’ την κρεμάλα.
Είχε λιώσει όμως στο δρόμο
δέκα ώρες το πιλάτευε ο ήλιος -
άκυρο συνεπώς το τάμα.

* Ο αυτοκινητόδρομος, χρηματοδοτούμενος από την Τουρκία, φαίνεται να προορίζει το ωραίο πάρκο της Καρπασίας για Λαζ Βέγκας
** αόρατος – αγριοκυπάρισσο, θάμνος ή δενδρώδης θάμνος που φύεται
σχεδόν αποκλειστικά στις χερσονήσους Καρπασίας και Ακάμα

Καλοκαίρι 2010