Άνοιξης, της Κεκοιμημένης

Είπες να σε μυήσω
στο τρίγωνο του έρωτος
κόκκινο της παπαρούνας
κίτρινο της μαργαρίτας
χαμομηλιού λευκό

αλλά έως το πρωί
όργωσαν το χωράφι
κι η Περσεφόνη βρέθηκε
στον Άδη.

Ποια βιάση
να τους έτρωγε τους βέβηλους
τι κυνισμός
να χώσουνε αστόχαστα
στο χώμα
τόση δαψίλεια έρωτος
τόσην ομορφιά.

Κατακεραύνωσέ τους
Δία, μεγαλόπνοε!
Είπες κι ευθύς
γίναμε σκιές
ο ένας τ’ αλλουνού.