Κείνα τα κόκκινα μυρμήγκια
τα υπερμεγέθη
που τρέχουν σαν μηχανές
παίρνουν και φέρνουν στα όνειρά μου
καβαλάρηδες
χωρίς κράνος
μήτε κεφάλια
που γελούν όμως
μαρσάροντας
ξέρω πως γελούν.
Κι εγώ να φοβάμαι
πως έρχεσαι
με το κεφάλι κομμένο
να με ασπαστείς.
Καίτοι
στο διηνεκές
η απουσία σου.
Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου