Τα τύμπανα του κακού ή «Εκ κακού κόρακος, κακόν ωόν!...»

«... Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,

Η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται^.

ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει...»

(Από τους Τρώες, Κ.Π.Καβάφη)

Εδώ και χρόνια, μόλις ανατείλει μια ελπίδα για λύση του Κυπριακού, τότε τα τύμπανα της άρνησης,  της διαιώνισης της μη λύσης, κρούουν υστερικά, διαχρονικά και μονότονα. Στα δώματα των φοβικών, αυτών που δε διανοούνται να τολμούν και να ελπίζουν. Κάποιοι επειδή είναι τέτοιοι ακριβώς, άλλοι με συγκεκαλυμμένα κοντόφθαλμα συμφέροντα, μονίμως αγκυλωμένοι σε εθνικά στερεότυπα που διασαλπίζουν αποδεδειγμένα το μηδέν, αλλά και άλλοι για καθαρά λόγους πολιτικής επιβίωσης, κυνηγώντας σε θολά τοπία. Χωρίς διακινδύνευμα, νομίζουν. Ή συνειδητά επιτέλους φλερτάρουν με το  status quo και εν τέλει τη διχοτόμηση; Οι νομικισμοί τους πάντως, (των Νικόλα Παπαδόπουλου, Ομήρου και Λιλλήκα), μου θύμισαν τη διαμάχη ανάμεσα στον φημισμένο ρητοροδιδάσκαλο και πολιτικό Κόρακα, που είχε διακριθεί  τον πέμπτο αιώνα στις Συρακούσες, ως έξοχος δικανικός ρήτορας και του μαθητή του Τεισία. Την παραθέτω.

Ο Τεισίας, νεαρός ακόμη, ζήτησε από τον Κόρακα να του μάθει την τέχνη της ρητορικής. Μη διαθέτοντας όμως τα δίδακτρα συμφώνησαν με το δάσκαλό του, ότι θα τον πλήρωνε μόνο αν τον έκανε καλό ρήτορα και κέρδιζε την πρώτη του δίκη στο δικαστήριο. Ο Τεισίας έγινε, μετά τετραετή διδασκαλία, εξαίρετος πράγματι ρήτορας, αλλά δεν ανελάμβανε να συνηγορήσει σε δικαστήριο, για να αποφύγει την πληρωμή. Ο Κόρακας αναγκάστηκε να σύρει το μαθητή του στα δικαστήρια. Πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε στη δίκη, για να παρακολουθήσει τη μονομαχία. Ο Κόρακας εξήγησε στους δικαστές τη συμφωνία με τον Τεισία και τέλειωσε με αυτά τα λόγια: «Και τώρα, ω δικαστές, αποφασίστε. Σας ειδοποιώ όμως, πως μου είναι αδιάφορο τι απόφαση θα βγάλετε. Γιατί είτε τον καταδικάσετε τον Τεισία είτε τον αθωώσετε, εγώ τα λεφτά μου θα τα πάρω»! Οι δικαστές τού ζήτησαν να εξηγήσει. Ο Κόρακας συνέχισε: «Αν το δικαστήριο αποφανθεί, πως οφείλει να με πληρώσει ο μαθητής, σύμφωνα με την απόφασή του, θα με πληρώσει φυσικά. Αν όμως αποφασίσετε, πως δεν υποχρεούται να με πληρώσει, τότε ο μαθητής μου θα έχει κερδίσει την πρώτη του δίκη, οπότε, με βάση τη συμφωνία μας, οφείλει να με πληρώσει».Οι δικαστές έμειναν έκπληκτοι.  Αλλά ανέβηκε τότε στο βήμα ο νεαρός Τεισίας και είπε: «Κι εγώ αδιαφορώ για την απόφαση του δικαστηρίου. Γιατί ό,τι και αν αποφασίσετε, δεν οφείλω καμιά πληρωμή». Γιατί «αν το δικαστήριο αποφασίσει να μην πληρώσω το δάσκαλο, τότε δεν θα τον πληρώσω φυσικά. Αν όμως αποφασίσετε πως πρέπει να τον πληρώσω, τότε θα έχω χάσει την πρώτη μου δίκη, οπότε, κατά τη συμφωνία μας, δεν του οφείλω πληρωμή!» Οι δικαστές, μην ξέροντας ποιον να πρωτοθαυμάσουν, το δάσκαλο ή το μαθητή, είπαν τότε την παροιμιώδη έκτοτε φράση: «Εκ κακού κόρακος,  κακόν ωόν!...»

Πάντως και οι τρεις προαναφερθέντες πολιτικοί μας είχαν ομολογουμένως καλούς κακούς δασκάλους. Γι’ αυτό προσέξτε τους, Κύριε Πρόεδρε. Κλείστε τ’ αυτιά σας στα τύμπανα του τέλματος, αφουγκραστείτε τη ζώσα Ιστορία, σταθείτε στο ύψος σας, όπως το είχατε ξανακάνει, μόνος δυστυχώς, τότε. Ο λαός διψά για τον τερματισμό της απέλπιδης αυτής στασιμότητας, ιδιαίτερα με ό,τι συντελέστηκε στα κατεχόμενα από τότε, αλλά κι σ’ εμάς προσφάτως, με την οικονομική κατάρρευση. Η ελπίδα, το μέλλον, οι διεθνείς συγκυρίες, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, βοούν για λύση. Ανυπερθέτως! Η στήριξη και από το άλλο μεγάλο κόμμα, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι ουσιώδης και ελπιδοφόρα. Η πλειοψηφία είναι μαζί σας, Πρόεδρε. Προχωρείστε!