Ο Ηρόστρατος ήταν άνδρας ανεγκέφαλος και μωροφιλόδοξος, αππωμένος, κατά το κυπριακό. Επεδίωκε πάντα, κατά τις πηγές, να εμφανίζεται ως σπουδαίος, αλλά δεν του έβγαινε. Για να επιτύχει το σκοπό του και να ακουστεί το όνομά του, συνέλαβε ένα τερατώδες σχέδιο. Πυρπόλησε τον περικλεή ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο, ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, το 356 π.χ. Οι Εφέσιοι αποφάσισαν όπως το όνομά του, παρά τη σχιζοειδή επιθυμία του, περιπέσει εις αιώνια λήθη. Η Ιστορία, εν τούτοις, αμείλικτη εν τη σοφία της, τον περιάγει έως σήμερα ως τον «αλήστου μνήμης» εμπρηστή. Έχουμε κι εμείς τέτοιους που, επί του παρόντος, εν τη υποκρισία και ανοησία μας, αποκαλούμε «αείμνηστους». Ηγέτες που έμειναν καθηλωμένοι στη στασιμότητα, δεν είδαν ποτέ τις ευθύνες της πλευράς μας από το ’58, το ’63 και εντεύθεν, στρουθοκαμηλίζοντας, κι είπαν με μισόλογα την ομοσπονδία σαν «συμβιαβασμό». Ποτέ δεν την είδαν, ακόμη και μετά την τραγική ήττα της ανοησίας μας, μέσα από το φακό τού εν εξελίξει ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, όπου η Κύπρος εκπροσωπείται ισομερώς μαζί με τις μεγάλες χώρες μιας αμφικτιονίας εθνών που, παρά τις ατέλειές της, διακρίνεται για τις πιο προοδευτικές κατακτήσεις στον κόσμο: τη δημοκρατία, την ανοχή του Άλλου, την εκλογίκευση των πατριωτισμών, την ακύρωση της μεγαλορρημοσύνης (που ακμάζει παρ’ ημίν), την εκλέπτυνση του θρησκευτικού συναισθήματος, για να μην αποτελεί στοιχείο αντιπαλότητας και τόσες άλλες. Δεν είδαν ότι όσο εμείς ομφαλοσκοπούμε το Κυπριακό και όλοι μάς έχουν βαρεθεί, ακόμη και η Κου Κλουξ Κλαν πέρασε ανεπιστρεπτί και ντροπιασμένα στην Ιστορία και οι Αμερικανοί εκλέγουν μαύρο πρόεδρο (για δεύτερη θητεία). Σ’ αυτές τις σκέψεις με έφερε η απόφαση του προέδρου του μισού ΔΗΚΟ να αποχωρήσει από την κυβέρνηση, κυνηγώντας το alter ego του, τον... υιοθετημένο πρίγκιπα, το απωθημένο του. Όπως βεβαίως και στους λοιπούς αξιοθρήνητους συμπλέοντες, που αντιτάσσονται στην ελπίδα έστω, μέσα από τη διαδικασία των συνομιλιών να επιτύχουμε επί τέλους την απελευθέρωση και την επανένωση της πατρίδας. Που συνεπάγεται αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων, την επιστροφή στα σπίτια τους της πλειοψηφίας των εναπομείναντων προσφύγων. Κυρίως όμως, το συμμερισμό ενός οράματος μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής πατρίδας, όπου τα παιδιά μας, Ε/κ και Τ/κ, θα προτιμούν να μείνουν εδώ αντί να ακολουθούν το δρόμο της αυτοεξορίας, παρέχοντας έτσι ζωτικό χώρο στον εποικισμό, που νομοτελειακά θα επιφέρει την πλήρη τουρκοποίηση. Προτιμούν οι σύγχρονοι εμπρηστές τη μη λύση, τη διατήρηση του στάτους κβο, λες και η Ιστορία μένει ακίνητη, στο κώμα της ή στα μυαλά τους. Λες και απέχουμε πολύ από το δίλημμα – αντί τα σύνορά μας να είναι στην Κερύνεια, τα σύνορά μας να είναι η Τουρκία στη Ζώδια και στην οδό Ερμού... Ας ακούσουν έστω την άλλοτε παραίνεση του γηραιού και κατ’ εξοχήν πολιτικού της μη λύσης, για αξιοποίηση των διαπλεκομένων συμφερόντων. Γιατί είπε και τούτο, πέραν από το περίφημο «κάθε σπίτι και κάστρο». Και να, που για πρώτη φορά αυτά τα συμφέροντα φαίνεται να συμπλέουν. Δεν τα βλέπουμε; Ή μπας και προσομοιάζουμε στις μωρές παρθένες που περίμεναν ολονυκτίς τον νυμφίο, μα τον έχασαν μέσα από τα μάτια τους την πιο κρίσιμη στιγμή; Κι ακόμη κάτι: Πέστε ότι ο κόσμος παρασυρμένος από τους ψευδοπατριωτισμούς τούς ακολουθήσει και φτάσουμε στην οριστική διχοτόμηση, τότε πιο δικαστήριο θα τους δικάσει; Ή απλώς η Ιστορία θα τους κατατάξει χαϊδευτικά στους «αλήστου» μνήμης;... Όπως τον εμπρηστή Ηρόστρατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου