Στο Μολόχ της ασυναρτησίας μας…*

Ειλικρινά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάθε φορά που έχουμε θύματα στην άσφαλτο ενοχοποιούμε τον κύριο Μολόχ, ο οποίος, στο κάτω κάτω, ήταν ένας αξιοπρεπής θεός, δημιούργημα των ανθρώπων κι αυτός, και που δεχόταν τις ανθρωποθυσίες τους μόνο από δική τους υπαιτιότητα και χωρίς ποτέ να το ζητήσει. Ίσα ίσα, ήταν ο Μολόχ (κατά Αμμωνίτες) ή Βάαλ (κατά Ασσυρίους) και θεός της γονιμότητας και της ευφορίας. Βήλος ελλινιστί και «βήλλος» κυπριακά, που έχει επίσης σχέση με τον έρωτα και τη γονιμότητα. Σοβαρομιλώ. Και εξηγούμαι: Πριν μερικά χρόνια περπατώντας στο πάρκο Αθαλάσσας με την οικογένειά μου πέρασε από δίπλα ένας μικρός Μολόχ και παρ’ ολίγο να μας θέριζε. Ενδεδυμένος ως στρατιώτης, από το διπλανό στρατόπεδο. Του είχε πάρει μόνο διακόσια μέτρα για να αναπτύξει ταχύτητα δρεπανηφόρα. Είπα στα παιδιά μου: «Αυτός δεν πρέπει να έχει διαβάσει ποτέ του ένα βιβλίο». Πριν τους εξηγήσω γιατί το είπα, φτάνει στ’ αυτιά μας ο ορυμαγδός από τη σύγκρουση, λίγα μέτρα πιο κάτω και βλέπουμε το αυτοκίνητο ανεστραμμένο στο χωράφι. Ευτυχώς δεν είχε πάθει τίποτε. Τον είχαμε βοηθήσει να βγει από το αυτοκίνητο και έτσι όπως ήταν ακόμη συγχυσμένος τον ρώτησα αν είχε ποτέ διαβάσει κάποιο βιβλίο, εκτός βέβαια από τα σχολικά. Με κοιτούσε σαν ηλίθιος. «Πώς το κατάλαβες;», επέμενε η κορούλα μου. Και της απάντησα απηυδισμένος: «Μα για να έχει ως αξία του αυτή την επίδειξη, σημαίνει πως δεν έχει τίποτε άλλο να επιδείξει». Στο εξής είχε γίνει αυτό και το ειρωνικό μότο της οικογένειας στο πρόσωπό μου για τα επόμενα χρόνια. Πέρσι καθόμασταν στην παραλία των Φοινικούδων με τη γυναίκα και την κόρη μου, μεγάλη πια. Μας παρενοχλούσαν από δίπλα με τα μαρσαρίσματά τους κάτι τύποι, ίδιοι Μολόχ, όχι βέβαια της γονιμότητας αλλά της απόλυτης στειρότητας. Η κόρη μου μου θύμισε εκείνη την υπερβολή που είχα ξεστομίσει τότε στο πάρκο. Την άλλη μέρα ακούμε στις ειδήσεις ότι ο Μολόχ της ασφάλτου έφαγε έναν ακόμη από τους χτεσινούς μοτοσικλετιστές. Μάλιστα, αυτόν «τον περίμενε», λέει «ο χάρος εκατό μέτρα παρακάτω». Στη συνέχεια, ακούω στο ρεπορτάζ, ότι και του αδελφού του, ένα χρόνο πριν, «του είχε στήσει καρτέρι ο χάρος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και στον ίδιο περίπου τόπο». Τι να πεις τώρα; ‘Ο,τι μας συμβαίνει στην άσφαλτο το παραπέμπουμε αβασάνιστα στο Μολόχ και στη Χαλιμά, με κάτι στερεότυπα που δεν είναι παρά ενδείξεις μιας αδιόρατης πνευματικής καθυστέρησης που μας μαστίζει ως κοινωνία. Αντί να επικεντρωθούμε στον αυτοοικτιρμό μας, και να δούμε τι κάνουμε παραπέρα με την τόσο ανθεκτική βλακεία μας! Κι αν είχα επιμείνει, έστω άγαρμπα από την αρχή, στην ιδέα του βιβλίου, που νομοτελειακά είναι η ζωντανή διασύνδεση με τη σκέψη και τα συναισθήματα του άλλου, είναι γιατί αυτό θα μπορούσε να ήταν και ένα σύμβολο γύρω από το οποίο να στοιχίζουμε τις συμπεριφορές μας. Γονείς διπλοθεσίτες που βγάζουν λεφτά τάχα για τα παιδιά τους, μητέρες που εκχωρούν με ελαφρότητα τον γονικό τους ρόλο σε συμπαθείς σριλαγκέζες, που όμως δεν ξέρουν καν να μιλούν στα παιδιά και επομένως αφήνουν μέσα τους ένα κενό που δεν γεμίζει στην ώρα του. Και η φύση, όπως ξέρουμε, απεχθάνεται το κενό και το γεμίζει όπως όπως, και χαοδώς. Δυστυχώς για μας. Όταν εγκαταλείπουμε τα εν ήβη παιδιά μας στους ανθρώπους της νύχτας για πέντε ολόκληρες και σκοτεινές ώρες, πόσους Μολόχ άραγε εκλιπαρούμε σώνει και καλά να μας εκδικηθούν; Και άλλα πολλά ποιούμεν στραβά, ων ουκ έστιν αριθμός.

Εφ. Πολίτης 25.01.05