Σχεδόν φασίζοντες...

Για κάποιο συγκεκριμένο λόγο ήμουν παρών πριν λίγες μέρες στην Επιτροπή Παιδείας της Βουλής. Θα πρέπει να ήταν μετά από την επίμαχη συνάντηση των μαθητών από το Ριζοκάρπασο και των καθηγητών τους με τους βουλευτές, επειδή στην αίθουσα κυκλοφορούσε ακόμη η ομορφιά και η ευωδιά των αγριοματσικόριδων. Το βράδυ είδα τη σκηνή στην τηλεόραση. Τα παιδιά που είχαν έρθει περήφανα στο ελεύθερο μέρος της πατρίδας και τους γινόταν, τέλος πάντων, αυτή η ιδιαίτερη τιμή, ήταν χαρούμενα και χαμογελαστά. Είχαν φέρει και τα λουλούδια της σκλάβας μα γενναιόδωρης Καρπασίας. Λες και έφερναν, τα καημένα, κλάδο ελιάς, μεταξύ ημών των ασύνετων, ένα συμβολικό λουλούδι αγάπης και ομορφιάς. Τον νάρκισσο. Κι αίφνης βρέθηκαν μέσα στις γνωστές μυλόπετρες των αδιεξόδων μας, που κτυπούν συχνά ως αμετροέπεια και αλαζονεία. Βλέπουν έντρομοι οι μαθητές, μα φανερά προσβεβλημένοι και ταπεινωμένοι, ένα βουλευτή να επιτίθεται στη διευθύντριά τους, την κυρία Λυσάνδρου. Η οποία, μέσα στο εθελόδουλο κατάντημά μας, είχε το θάρρος και την παρρησία να πει μια άποψη, που έθιγε έστω, τον κύριο αυτό. Τον μαινόμενο ακολούθως επί δύο μέρες και νύχτες στα ΜΜΕ, απαξιώντας κάθε αναφορά στο όνομα... αυτής της κυρίας. Ούτ’ εγώ τον αναφέρω. Κι η υπόθεση είχε ξεκινήσει, κατάλαβα, από ένα πειραματικό θεατρικό, που το συνέγραψαν μέσα από διάλογους Ε/κ και Τ/κ μαθητές, μέσα από δικές τους εμπειρίες και προβληματισμούς. Θανάσιμο αμάρτημα 1ο: Οι μαθητές δεν έχουν άποψη εκτός από τη μέρα που τους καλούμε υποκριτικά στα έδρανα της Βουλής για να παραστήσουν τους βουλευτές. Να αντικαταστήσουν σ’ αυτά, για μερικές γελοίες στιγμές, τις ιδιοφυίες μας. Κάποιες από τις οποίες εύκολα θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για αποζήν από κέρδη... πολιτικής. Θανάσιμο αμάρτημα 2ο: Το θεατρικό είχε χρηματοδοτηθεί, λέει, από κάποιο αμερικάνικο πρόγραμμα. Ε και; Επιστρέφουμε μήπως στην... περιρρέουσα ατμόσφαιρα; Πουλά ακόμη, αυτή η ντροπή της νεότερης Κυπριακής Ιστορίας; Θα θυμίσω ξανά πως ήταν ο αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Ρίτσαρντ Χόλπρουκ που είχε ανοίξει πρώτος την πόρτα της Κύπρου στην Ε.Ε σαν μια πίεση προς την Τουρκία. Μετά απ’ αυτόν ξεκλείδωσαν το στόμα τους και οι Εγγλέζοι (ο κακός μας δαίμονας!) και ακολούθως όλοι οι άλλοι, δοθείσης πάντα βεβαίως της σώφρονος και στοχευμένης πολιτικής Σημίτη και της επίσης σώφρονος (στη δεύτερη πενταετία) πολιτικής Κληρίδη.
Πάντως πολλοί σκεφτόμενοι άνθρωποι νιώθουν συχνά αυτοεξόριστοι στον τόπο μας, εν μέσω μιας φασίζουσας κοινωνίας. Σε πλείστες εκφάνσεις της. Πολλοί διερωτώνται σε τι διαφέρει κάποτε από αυτήν των αγιατολλάδων, πέραν από το ότι οι γυναίκες μας ντύνονται κομψά και ωραία, η δική μας ανελευθερία; Των δικών μας αγιατολλάδων και Φρουρών της Επανάστασης, που αυτοχρίστηκαν παντεπόπτες φύλακες της Ιστορίας μας: Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για τα λάθη μα και τα εγκλήματα που έχουμε διαπράξει αυτοκτονικά κατά της πατρίδας. Εμείς οι ίδιοι, οι πραγματικοί κακοί δαίμονες της Κύπρου! Οι ανιστόρητοι, οι αφελείς, οι διάνοι της άγνοιας και της λύπησης... Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για τα κακά που επεσώρευσε στον τόπο ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ (εκτός από την Καίτη Κληρίδου, άμα λάχει, και εύγε της!) όπως και ο ολετήρας αρχηγός της. Δεν μπορεί κανένας να μεμφθεί τον Μακάριο, τις ανερμάτιστες πολιτικές διελκυστίνδες του και πάνω απ’ όλα τις .. προκρούστειες υποθήκες του. Που τις μονοπωλούν και τις διερμηνεύουν κατά το δοκούν και κατά το ανάστημά τους ηγετίσκοι μιας άλλης εποχής. Οι ιεράρχες μας εκλέγονται με ψήφους ντροπής και νουθετούν ως πνευματικοί, ενώ η αντιπνευματικότητά τους δεν έχει όρια. Οι ούτω καλούμενοι Τρεις Ιεράρχες, δεδηλωμένοι πολέμιοι και τιμητές του ελληνικού πνεύματος παίζουν σαν... κύριοι των Ελληνικών Γραμμάτων στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό μας Ίδρυμα. Οι καθηγητές μας πάλι, οι της Μέσης Εκπαίδευσης, μέσα από ενορχηστρωμένα όργανα και κάποιες ηγεσίες τους, πιάνουν από το λαιμό τον Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού, επειδή είπε μιαν αλήθεια που θα έπρεπε οι ίδιοι να είχαν ανασκάψει και διδάξει στα παιδιά. αντιτίθενται σε οτιδήποτε καινούργιο, φληναφούν αδιάβαστοι και ανιστόρητοι, χωρίς να διερωτώνται γιατί τους αγνοούν οι μαθητές τους, που δεν πιστεύουν πια στο «Μεγάλο Ψέμα» της γενιάς μας. Που μας έφερε σ’ αυτό το χάλι! Μήπως είμαστε μια κλειστοφοβική κι εσωστρεφής κοινωνία μεταλλαγμένων φασιστοειδών στο ακροτελεύτιο τούτο ξέφτι της Ευρώπης;